Inagaki Shiki

მეოცე საუკუნის დასაწყისში და მეორე მსოფლიო ომის პერიოდში იაპონელი მეიარაღეები და კონსტრუქტორები ცდილობდნენ დამოუკიდებლად შეექმნათ საკუთარი ცეცხლსასროლი იარაღი და ამუნიცია. გარკვეულ წილად მათზე გავლენას ახდენდა ევროპაში და ამერიკაში შექმნილი ეგზემპლარები, თუმცა ისინი მაინც ცდილობდნენ და ქმნიდნენ საკუთარ კონსტრუქციებს. მე როგორც მსგავსი იარაღის მოყვარული დაუფიქრებლად ვიტყვი, რომ დღეს ინტერნეტ სივრცეებში, სხვადასხვა ცნობარებში თუ წიგნებში საკმაოდ მწირადაა მიმოხილული იაპონური ცეცხლსასროლი იარაღი. მეც შეძლებისდაგვარად მცირე სტატიების სახით, ვცდილობ გაგაცნოთ იშვიათი იაპონური იარაღები. ამ  სტატიაშიც ერთერთ იაპონურ პისტოლეტზე ვისაუბრებთ, რომელიც დიდი ხანია მივიწყებულია და ინტერნეტ სივრცეშიც საკმაოდ მწირ ინფორმაციას თუ წავაწყდებით მის შესახებ.

1970-ანი წლების დასაწყისში ამერიკის შეერთებული შტატების ალკოჰოლის, თამბაქოს, ცეცხლსასროლი იარაღის და ასაფეთქებელი ნივთიერებების ბიურომ (United States Bureau of Alcohol, Tobacco, Firearms and Explosives), ყველა შტატის ფედერელალურ ორგანოებში და საპოლიციო უწყებებში გაავრცელა პისტოლეტის ფოტო. ფოტოზე გამოსახული იყო საშუალო ზომის უცნობი პისტოლეტი, რომელიც გათვლილი იყო 7,65მმ-ან ბრაუნინგის ვაზნაზე (.32 AUTO). იგი დიზაინით წააგავდა ევროპულ პისტოლეტებს და ჰქონდა სერიული ნომერი 285. ფოტოს გავრცელების მიზანს წარმოადგენდა პისტოლეტის იდენტიფიცირება. მიუხედავად დიდი ძალისხმევისა, წლების მანძილზე ვერავინ ვერ შეძლო ზუსტად დაესახელებინა პისტოლეტის მოდელი. ერთი რაც შეიძლებოდა დანამდვილებით ეთქვათ პისტოლეტი იყო იაპონური წარმოების.

Hiromasa Ikeda

1978 წლის აპრილში აშშ-ში ჩავიდა იაპონიის ნაციონალური პოლიციის კრიმინალისტიკის ლაბორატორიის ხელმძღვანელი და შემდგომში იაპონიის პოლიციის აკადემიის წარმომადგენელი ჰირომასა იკედა (Hiromasa Ikeda), რომელმაც ზუსტად შეძლო პისტოლეტის იდენტიფიცირება. მისი თქმით ეს გახლდათ იაპონური „Inagaki Shiki".

7,65მმ-ან ბრაუნინგის ვაზნაზე გათვლილი პისტოლეტი Inagaki Shiki იგივე Inagaki Type

პისტოლეტის შექმნის ისტორია

1872 წელს იაპონიაში დაიბადა ივაკიჩი ინაგაკი (Iwakichi Inagaki), რომელიც კარიერის დასაწყისში მუშაობდა კოისაკავაში მდებარე ტოკიოს საარტილერიო არსენალში ინჟინერის პოზიციაზე. 1924 წელს მან დატოვა არმიის რიგები და დააფუძნა მცირე ფაბრიკა, რომელშიც ახდენდა პნევმატური შაშხანების და პისტოლეტების წარმოებას. შემდგომ ფაბრიკის ასორტიმენტში გაჩნდა ასევე სანადირო თოფებიც. მეორე მსოფლიო ომის დაწყებისას ფაბრიკას შეექმნა გარკვეული პრობლემები, რადგან სამოქალაქო წარმოებისთვის საჭირო მასალები საკმაოდ დეფიციტური გახდა და ყველაფერი სამხედრო/საარმიო მრეწველობაზე გადაერთო. ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე ივაკიჩი ინაგაკიც შეეცადა სამხედრო იარაღის დაპროექტებაზე  და წარმოებაზე გადასულიყო. სწორედ ამ პერიოდში მან შეიტყო, რომ სამხედროებს ესაჭიროებოდათ ცეცხლსასროლი პისტოლეტი, რომლის წარმოებაც იქნებოდა უფრო მარტივი და ნაკლებ დანახარჯიანი ვიდრე შეიარაღებაში არსებული იაპონური Nambu Type 14 და Type 94.

სტატიები აღნიშნულ პისტოლეტებზე შეგიძლიათ იხილოთ მოცემულ ბმულებზე:

იაპონური Nambu (ნაწილი 1)

იაპონური Nambu (ნაწილი 2)

იაპონური Nambu (ნაწილი 3)

1940 წელს ივაკიჩი ინაგაკიმ შეიმუშავა საკუთარი კონსტრუქციის ცეცხლსასროლი პისტოლეტი, რომელიც გათვლილი იყო 7,65მმ-ან ბრაუნინგის ვაზნაზე (.32ACP იგივე .32AUTO). აღნიშნულ პისტოლეტზე გაცემულ იქნა იაპონური პატენტი № 144612.

1941 წელს ივაკიჩი ინაგაკის პისტოლეტი ოფიციალური გამოცდებისთვის წარადგინეს ტოკიოში მდებარე N1 საარმიო ტექნიკურ სამეცნიერო-კვლევით ინსტიტუტში. ამავე გამოცდებზე წარდგენილი იყო ასევე Bunji Hamada-ს კონსტრუქციის პისტოლეტი. სტატია აღნიშნულ პისტოლეტზე შეგიძლიათ იხილოთ მოცემულ ბმულზე > Hamada Type 1

საგამოცდო კომისიამ გადაწყვიტა რომ ორივე პისტოლეტი, როგორც ივაკიჩი ინაგაკის (Iwakichi Inagaki) ასევე Bunji Hamada-ს მიერ წარმოდგენილი მოდელი აკმაყოფილებდა მოთხოვნებს. შესაბამისად გაიცა განკარგულება დაწყებულიყო მათი წარმოება იაპონიის შეირაღებული ძალებისთვის.

ივაკიჩი ინაგაკის (Iwakichi Inagaki) არ ჰქონდა საწარმოო მხრივ დიდი რესურსი, თუმცა შეძლო პისტოლეტის მცირესერიული წარმოების ორგანიზება და 1942 წელს პისტოლეტების პირველი პარტია მოხვდა საიმპერატორო ფლოტის შეიარაღებაში სახელწოდებით „Inagaki Shiki“ (იგივე Inagaki Type). ძირითადად პისტოლეტი Inagaki Shiki გადაეცათ იმ პილოტებს, რომელთაც უწევდათ საზღვაო პერიმეტრის საჰაერო კონტროლი. რიგი წყაროების თანახმად სულ ჯამში მეორე მსოფლიო ომის პერიოდში დამზადდა დაახლოებით 500 ცალ ეგზემპლარამდე. დღეს მსოფლიოში ოფიციალურად მხოლოდ 6 ცალი "Inagaki Shiki"-ა დარეგისტრირებული, რომელიც კერძო კოლექციონერების მფლობელობაში ინახება. ვარაუდის დონეზე შეიძლება ითქვას, რომ პისტოლეტების უმეტესი ნაწილი განადგურდა იაპონური თვითვმფრინავების ჩამოგდებისას. მაგალითად მიდუეის ბრძოლის დროს გამართულ ბატალიებში იაპონიამ დაკარგა 248 ერთეული თვითმფრინავი, რომელთა პილოტებიც შესაძლოა სწორედ Inagaki Shiki-ით იყვნენ შეიარაღებული.

პისტოლეტის კონსტრუქცია და მექანიზმი

7,65მმ-ან ბრაუნინგის ვაზნაზე გათვლილი პისტოლეტი Inagaki მუშაობდა თავისუფალი საკეტის პრინციპით. ლულის ჩაკეტვა ხდებოდა საკეტის მასით და ორი ცალი დამაბრუნებელი ზამბარით, რომელიც საკეტ-გარსაცმს მარჯვენა და მარცხენა მხრიდან ებჯინებოდა. დამრტყმელ-სასხლეტი მექანიზმი მუშაობდა ერთმაგი მოქმედების პრინციპით და ჰქონდა შიდა ჩახმახი. საინტერესო გადაწყვეტილების წარმოადგენდა პისტოლეტის დაშლის პრინციპი. დასაშლელად საჭირო იყო სასხლეტის დამცავი კავის 90 გრადუსით შებრუნება საათის ისრის საწინააღმდეგო მხარეს. ამის შემდეგ პისტოლეტის ჩარჩოდან იხსენბოდა სასხლეტის დამცავი კავი და შესაძლებელი ხდებოდა ჩარჩოდან საკეტ-გარსაცმის მოსხნა ლულისთან ერთად. აღსანიშნავია ის მომენტიც, რომ პისტოლეტის ლულის შიდა არხში შესრულებული იყო 12 ცალი მიკრო ხრხანი (ე.წ. Micro-groove rifling).

დროშისებური მცველი განლაგებული იყო მარცხენა მხარეს და ახდენდა როგორც დამრტყმელი მექანიზმის, ასევე საკეტის ბლოკირებას. მცველის ბერკეტთან შესრულებული იყო შესაბამისი მარკირებები S და F("safe" და "fire"). სახელურის ლოყები მზადდებოდა აკაციის ოჯახის ხისგან (Leguminosae) და მის ზედაპირზე შესრულუებული იყო წვრილი დიაგონალური ნაჭდევები.

პისტოლეტის მარკირებები და დამღები

ყველა 7,65მმ-ან ბრაუნინგის ვაზნაზე გათვლილი პისტოლეტის ჩარჩოზე მარჯვენა მხრიდან დატანილია სტილიზირებული სიმბოლო ასოების სახით «I» და «S», რაც მიუთითებს პისტოლეტის სახელწოდებაზე „Inagaki Shiki“.

შემორჩენილი 4 პისტოლეტიდან, რომელიც აშშ-ში კერძო კოლექციონერებს აქვთ,  2 ცალი ეგზემპლარი (კონკრეტულად სერიული ნომრებით №160 და №164) მარკირებულია ღუზის დამღით, რომელიც წარმოადგენს იაპონიის სამხედრო-საზღვაო ძალების ნიშნას, ხოლო პისტოლეტებს სერიული ნომრით №285 და №391 არ გააჩნიათ ასეთი დამღა. ვარაუდის დონეზე შეიძლება ითქვას, რომ პისტოლეტები რომელსაც არ ჰქონდა ღუზის სიმბოლო განკუთვნილი იყო იმპერატორის არმიის სხვა რომელიმე დანაყოფებისთვის. ან შესაძლოა უბრალოდ ვერ მოასწრეს მასზე დამღების დატანა და ისე გაიგზავნა ფრონტზე. ვინაიდან დღეს არ არსებობს იმდროინდელი ჩანაწერები და დოკუმენტაცია, რთულია ზუსტად რაიმეს დამტკიცება ან უარყოფა.

8მმ-ან ვაზნაზე გათვლილი პროტოტიპი

1942 წელს იაპონია მასიურად ჩაერთო მეორე მსოფლიო ომში, რამაც გამოიწვია გარკვეული ლოგისტიკური პრობლემები, რომელიც უკავშირდებოდა სხვადასხვა კალიბრის ვაზნების გამოყენებას. იაპონელი სამხედროები ხშირად შეიარაღებული იყვნენ სხვადასხვა უცხოური მწარმოებლის პისტოლეტებით, რომლებიც იყენებდნენ 7,65მმ-ან და 6,35მმ-ან ბრაუნინგის ვაზნებს. აღნიშნული ვაზნების წარმოება და მარაგები იაპონიაში არ იყო, რადგან ძირითად საშტატო პისტოლეტის ვაზნას წარმოადგენდა 8x22mm Nambu.

ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე ივაკიჩი ინაგაკიმ დააპროექტა საკუთარი პისტოლეტი 8მმ-ან საშტატო ვაზნაზე. ფაქტიურად ეს პისტოლეტი წარმოადგენდა 7,65 მილიმეტრიან ვაზნაზე გათვლილი მოდელის ვარიანტს, რომელიც იყენებდა 8x22mm Nambu ტიპის ვაზნას. მცირედი სხვაობა იყო კონსტრუქციაში, დეტალების გეომეტრიაში და გაბარიტებში. ლულაში ნაცვლად 12 ცალი მიკრო ხრახნისია, გამოყენებული იყო 11 ცალი მიკრო ხრახნი. მჭიდის ღილაკ-ფიქსატორი ნაცვლად სახელურის ფუძისა, გადანაცვლდა პისტოლეტის ჩარჩოზე მარცხენა მხარეს სასხლეტი კავის უკან.

8მმ-ან ვაზნაზე გათვლილი პროტოტიპი სერიული ნომრით 101

საკონსკურსო სახით დამზადდა 8მმ-ან ვაზნაზე გათვლილი რამოდენიმე პროტოტიპი, რომელიც სხვა კონკურსანტებთან ერთად დაექვემდებარა გამოცდებს. აღნიშნულ გამოცდებზე გამარჯვებული გახდა Bunji Hamada-ს პისტოლეტი, რომელიც შემდგომ ცნობილი გახდა აღნიშვნით Hamada Type 2. სტატია შეგიძლიათ იხილოთ მოცემულ ბმულზე >  Hamada Type 2.

ვინაიდან იაპონიის არმიის მიდგომა იყო, რომ სამხედოებს ჰქონოდათ 8x22mm Nambu ტიპის საშტატო ვაზნებზე გათვლილი პისტოლეტები, 1943 წელს შეწყდა 7,65მმ-ან ბრაუნინგის ვაზნაზე გათვლილი „Inagaki Shiki“-ს წარმოება. ხოლო 8მმ-ანი პროტოტიპი დარჩა მხოლოდ საცდელ ვარიანტად და სამუშაოები აღარ გაგრძელებულა. შეიძლება ვივარაუდოთ, რომ თავისუფალ საკეტზე გათვლილი პისტოლეტის დეტალები, ვერ ინელებდა 8x22mm Nambu ტიპის ვაზნებს, რადგან მათი ენერგია აღემატებოდა 7,65მმ-ანი ბრაუნინგის ვაზნის ენერგიას. ასევე ვარაუდის დონეზე შეიძლება ითქვას რომ, 8მმ-ანი პროტოტიპი დამზადდა დაახლოებით 5-10 ერთეულის სახით. 

დღეს ოფიციალურად ცნობილია მხოლოდ 3 ცალის შესახებ, რომელთა სერიული ნომერები არის 101, 102 და 109. აქედან 101 და 102 დაცულია ტოკიოს ნაციონალური პოლიციის სამეცნიერო სააგენტოს საცავში, ხოლო პისტოლეტი სერიული ნომრით 109 არის აშშ-ში ერთერთი კერძო კოლეცნონერის საკუთრებაშია.

ივაკიჩი ინაგაკის პისტოლეტების ტაქტიკურ-ტექნიკური მახასიათებლების შედარება ასე გამოიყურება

მექსიკური TREJO

 TREJO Modelo 1 „Tipo Ráfaga“

1940-ანი წლების მიწურულს მექსიკაში, კონკრეტულად კი პატარა ქალაქ საკატლან-დე-ლას-მანსანასში (Zacatlán de las Manzanas) ავრაამ ტრეხომ (Abraham Trejo), ჩუმად დაიწყო მუშაობა საკუთარ პისტოლეტზე. ავრაამის მამას გაბრიელ ტრეხოს (Gabriel Trejo) ჰქონდა მექანიკური სახელოსნო, რომელიც 1920 წლიდან ფუნქციონირებდა. სახელოსნოში ძირითადად ხდებოდა ავტომებილების სარემონტო სამუშაოები, გარკვეული დეტალების გამოჩარხვა და მორგება. ავრაამ ტრეხო ბავშობიდან ამ სახელოსნოში იზრდებოდა, შესაბამისად კარგად იცოდა სახელოსნოში არსებული ინსტრუმენტების, დანადგარების და მოწყობილობების გამოყენება. როდესაც მისი მამა გაბრიელ ტრეხო არ იმყოფებოდა სახელოსნოში, იგი ჩუმად ცდილობდა დაემზადებინა პისტოლეტისთვის საჭირო დეტალები.

TREJO Modelo 1 „Tipo Ráfaga“

1949 წელს გაბრიელ ტრეხომ შემთხვევით გაიგო მისი შვილის გატაცების შესახებ, მაგრამ არ გაბრაზებულა. პირიქით მოეწონა იდეა და კომერციულად გამართლებულადაც კი ჩათვალა მისი ოფიციალურ წარმოებაში ჩაშვება. მთავარ ნიუანსს, რომელშიც კომერციულ წარმატებას ხედავდა გაბრიელ ტრეხო, გახლდათ მექსიკაში იმჟამად მოქმედი კანონი ცეცხლსასროლი იარაღის შესახებ. იმ პერიოდში კანონით სამოქალაქო ბრუნვაში დაშვებული იყო წრიული აალების .22LR კალიბრის ვაზნაზე გათვლილი სრულიად ავტომატური იარაღი. ავრაამ ტრეხოს პისტოლეტიც სწორედ ამ ვაზნაზე იყო გათვლილი და ჰქონდა გადამრთველი (ე.წ. სელექტორი), რომლის მეშვებითაც პისტოლეტს შეეძლო სრული ავტომატური ჯერებით სროლა. გარკვეული ფიქრის, აწონ-დაწონვის და ყოყმანის შემდეგ გაბრიელ ტრეხომ გადაწყვიტა პისტოლეტის წარმოება და დაარეგისტრირა კომპანია სახელწოდებით „Armas Trejo S.A.“ (მოგვიანებით ეწოდა Industrias Trejo de Zacatlán S.A.). ხოლო კომპანიის სავაჭრო ლოგოთ შერჩეულ იქნა ვაშლი. რატომ მაინცდამაინც ვაშლი? ქალაქი საკატლან-დე-ლას-მანსანასი სახელგანთქმული იყო ვაშლით და ვაშლის სიდრის წარმოებით. შესაბამისად კომპანიის ლოგოტიპი ვაშლის სახით ატარებდა ერთგვარ სიმბოლურ დატვირთვას.

საიარაღო ბიზნესში ჩაერთვნენ ტრეხოს ოჯახის სხვა წევრებც. ფოტოზე გამოსახულია მარცხნიდან მარჯვნივ: პისტოლეტის შემქმნელი ავრაამ ტრეხო სოლისი, ოჯახის უფროსი გაბრიელ ტრეხო ანხელისი, ლუსიო ტრეხო და ანხელ ტრეხო სოლისი. ფოტო გადაღებულია 1959 წელს.

პისტოლეტი ვიზუალურად წააგავდა COLT M1911-ს. სხვაობას წარმოადგენდა შემცირებული გაბარიტები და სახელურის დახრის კუთხე. ავტომატიკის სქემა მუშაობდა თავისუფალი საკეტის პრინციპით. დამრტყმელ-სასხლეტი მექანიზმი იყო ერთმაგი მოქმედების. ჩახმახის კუდი დაშვებულ მდგომარეობაში ფარავდა სამიზნე ხაზსს, რაც მსროლელისთვის წარმოეადგენდა ერთგვარ ინდიკატორს, რომ ჩახმახი არ იყო შეყენებული.

    

ერთრიგიან მჭიდში ჩადიოდა 8 ცალი წრიული აალების .22LR ტიპის ვაზნა. პისტოლეტის ჩარჩოს მარჯვენა მხარეს, სახელურის ზედა ნაწილში განთავსებული იყო სროლის რეჟიმების დროშისებური გადამრთველი. რომელიც მარკირებული იყო ასო R-ით (Ráfaga). 

ავტომატური ჯერებით სროლისას ტემპი იყო ძალიან მაღალი და შეადგენდა წუთში 1300-1400 გასროლას. ფაქტიურად 8 ვაზნიანი მჭიდი ნახევარ წამში იცლებოდა. 

თავდაპირველად იწარმოებოდა პისტოლეტის მხოლოდ ერთი ვარიანტი, თუმცა შემდგომ მოხდა ასორტიმენტის გაზრდა სხვადასხვა ვარიანტების სახით:

TREJO Modelo 1 "Tipo Ráfaga" (Ráfaga ნიშნავს სწრაფსროლს)- .22LR ვაზნაზე. მჭიდის ტევადობა 8 ცალი ვაზნა. ჰქონდა ავტომატური ჯერებით სროლის შესაძლებლობა. 

TREJO Modelo 1A

TREJO Modelo 1A - .22LR ვაზნაზე. მჭიდის ტევადობა 8 ცალი ვაზნა. არ ჰქონდა ავტომატური ჯერებით სროლის შესაძლებლობა, შესაბამისად მის საკეტზე აღარ ხდებოდა მარკირების დატანა წარწერის სახით "Tipo Ráfaga".

TREJO Modelo 2 Especial 

TREJO Modelo 2 Especial

TREJO Modelo 2 Especial - .22LR ვაზნაზე. მჭიდის ტევადობა გაზრდილი 11 ცალ ვაზნამდე. ჰქონდა ავტომატური ჯერებით სროლის შესაძლებლობა. საკეტის ზემოდან შესრულებული იყო ჭრილებიანი თამასა, ხოლო უკანა სამიზნეს ჰქონდა რეგულირებისთვის განკუთვნილი ხრახნი. 

საცდელი სახით მექსიკის არმიისთვის დამზადდა ასევე ორი მოდელი:

TREJO Modelo 3 - გათვლილი იყო ვაზნაზე .380 ACP. მჭიდის ტევადობა 7 ცალი ვაზნა. მცირე რაოდენობით მზადდებოდა ასევე .32 ACP (7,65mm Browning) ტიპის ვაზნაზეც.

TREJO Modelo 4 - გათვლილი იყო 9მმ-ან ვაზნაზე. მჭიდის ტევადობა 9 ცალი ვაზნა. აღნიშნული მოდელი სულ საცდელი სახით დამზადდა 28 ცალი.

მოდელების დეტალური ტაქტიკურ-ტექნიკური მახასიათებლები შეიგიძლიათ იხილოთ მოცემულ ცხრილში:

გაყიდვების მხრივ ყველაზე მეტი პოპულარობით სარგებლობდა პირველი მოდელი TREJO Modelo 1 "Tipo Ráfaga". სხვადასხვა წყაროების თანახმად ეს პისტოლეტი დამზადდა 13 000 დან 16 000 ერთეულამდე. ხოლო TREJO Modelo 1A დამზზადა 1263 ცალი ეგზემპლარის სახით.

1970 წელს მესქიკაში დაწესდა შეზღუდვა ავტომატურ იარაღზე. ტრეხოს საოჯახო საიარაღო ბიზნესმა სცადა ამერიკის ბაზრის ათვისება, მაგრამ იქ უკვე მოქმდებდა 1968 წელს მიღებული კანონი GCA68, რომელიც ზღუდავდა გარკვეული იარაღების შეტანას სხვა ქვეყნებიდან. ამას დაემატა მექსიკაში დაწყებული სოციალური მღელვარებები ისტორიულად ცნობილი როგორც „ბინძური ომი“, რის გამოც საწარმო “Armas Trejo” დაიხურა, ხოლო ოჯახმა გააგრძელა ბიზნესი სხვა კუთხით. ისინი გადაერთვნენ ისეთ სამოქალაქო პროდუქციის წარმოებაზე, როგორც იყო სოფლის მეურნეობის ტექნიკა და საკვები მრეწველობის დანადგარები. 1973 წელს ბიზნესი გაფართოვდა და დაწყებულ იქნა ველოსიპედების სამუხრუჭე სისტემების და საჭეების დამზადება. ხოლო 1994 წელს კომპანია გაფართოვდა რასაც მოჰყვა სატვირთო ტრიციკლების წარმოების დაწყება.

2010 წელს კომპანია კვლავ დაუბრინდა ცეცხლსასროლი პისტოლეტების წარმოებას და მცირე პარტიებად დაიწყო განახლებული მოდელების წარმოება. ძირითადი სამოდელო ხაზი ასე გამოიყურებოდა:

Trejo Modelo 1 GT - გათვლილი .22LR ტიპის ვაზნაზე. მჭიდის ტევადობა 10 ცალი ვაზნა;

Trejo Modelo 2 GT - გათვლილი .22LR ტიპის ვაზნაზე. მჭიდის ტევადობა 11 ცალი ვაზნა საკეტი სავენტილაციო ჭრილების გარეშე;

Trejo Modelo 2 TM - გათვლილი .22LR ტიპის ვაზნაზე. მჭიდის ტევადობა 10 ცალი ვაზნა საკეტი სავენტილაციო ჭრილებით და რეგულირებადი სამიზნე მოწყობილობით;

Trejo Modelo 3 VT და Trejo Modelo 4 - ორივე მოდელი გათვლილია .380 ACP ტიპის ვაზნაზე. წარმოება დაიწყო 2018 წლიდან.

2010 წლიდან წარმოებული მოდელების ტაქტიკურ-ტექნიკური მახასიათებლები შეიგიძლიათ იხილოთ მოცემულ ცხრილში:

აღსანიშნავია, რომ მცირე პარტიებად იწარმოებოდა ასევე  .25 ACP (6,35mm Browning) და .32 ACP (7,65mm Browning) ტიპის ვაზნებზე გათვლილი ვარიანტებიც.

ებრაული რევოლვერი IMI

ისრაელის როგორც სახელმწიფოს ჩამოყალიბებას მყისიერად მოჰყვა სხვადასხვა სახის ცეცხლსასროლ იარაღზე მუშაობის დაწყება. ძირითადად სამუშაოები უკავშირდებოდა ტყვიამფრქვევევბის, პისტოლეტ-ტყვიამფრქვევების და შაშხანების შემუშავებას. მიუხედავად ამისა საჭიროება იდგა ასევე მოკლელულიანი ცეცხლსასროლი იარაღის შემუშავების კუთხითაც.

1948 წლის შუა პერიოდში ებრაული ფაბრიკა IMI (Israel Military Industries) იწყებს მუშაობას ცეცხლსასროლ რევოლვერზე. სამუშაოებს პირადად ხელმძღვანელობდა IMI-ს დირექტორი ხაიმ სლავინი (Chaim Slavin). გადაწყდა რომ რევოლვერი გათვლილი უნდა ყოფილიყო 9x19mm Parabellum (9mm Luger) ტიპის ვაზნაზე, რომელიც იმ დროს პოპულარული იყო რეგიონში და ასევე მცირესერიული წარმოებაც ხდებოდა ებრაული პარამილიტარისტული ორგანიზაცია „Haganah“-ს „მიწისქვეშა“ ფაბრიკაში. IMI-ს დირექტორმა ხაიმ სლავინმა, ველოსპიედის გამოგონების ნაცვლად, გადაწყვიტა რევოლვერის კონსტრუქცია აეღო ამერიკული Smith & Wesson Model 1917-დან. რევოლვერი Smith & Wesson Model 1917 იყენებდა დიდი ზომის ე.წ. N-Frame ტიპის ჩარჩოს, რომელის დოლურაც მარცხნივ გადაწევით იხსნებოდა. ებრაელებმა კომპანია Smith & Wesson-ისგან შეიძინეს Model 1917-ისთვის განკუთვნილი ტექნიკური დოკუმენტაცია და წარმოებისთვის აუცილებელი დანადგარები. ასე გაჩნდა პირველი ებრაული რევოლვერი, რომელიც წარმოადგენდა Smith & Wesson Model 1917-ის ასლს. ძირითადი სხვაობა მდგომარეობდა გამოყენებულ ვზანაში 9x19mm Parabellum (ცნობისთვის ამერიკული S&W M1917 იყენებდა .45 ACP ტიპის ვაზნას). დოლურაში ვაზნების ჩალაგება ხდებოდა 2 ცალი ნახევარმთვარისებული დამჭერი კლიპით, რომელშიც 3-3 ცალი ვაზნა თავსდებოდა.

ასე გამოიყურებოდა რევოლვერის ტაქტიკურ-ტექნიკური მახასიათებლები (ტტმ). სიგრძე: 280 მმ; ლულის სიგრძე: 153 მმ; წონა (მასა): 900 გრამი; კალიბრი 9x19mm Parabellum (9mm Luger); დოლურას ტევადობა: 6 ცალი ვაზნა.

1949 წლის 22 მარტს 3 ცალი (რიგი წყაროების თანახმად 2 ცალი) რევოლვერი გაგზავნილ იქნა გამოცდებზე. გამოცდებისას გამოვლინდა გარკვეული დეფექტები, რომელიც საჭიროებდა საწარმოო პროცესის გადამუშავებას. აღსანიშნავია ისიც, რომ ჯერ რევოლვერის საწარმოო ხაზი არ იყო გამართული და საცდელად წარდგენილი 3 ცალი ეგზემპლარის რიგი დეტალები ხელით იქნა დამზადებული/მორგებული. გამოცდებზე გამოითქვა მოსაზრება, რომ ლულის სიგრძე 6 ინჩიდან, შემცირებლიყო 5 ინჩზე (127 მმ). მომდევნო გამოცდებისთვის (1952 წელს) დამზადა გადამუშავებული რევოლვერის მცირე სერია 50 ცალი ეგზემპლარის სახით. თუმცა საბოლოოდ რევოლვერებზე მუშაობის გაგრძელება არამიზანშეწონილად ცნეს და პროექტიც დაიხურა. მოგვიანებით ამ 50 ცალი რევოლვერიდან აარჩიეს 30 ცალი, გაუკეთეს ლამაზი პრიალა სახის დაფარვა, ხის პრეზენტაბელური ყუთი და მისცეს ერთგვარი სასაჩუქრე სახე. ბუნებრივია დღეს ებრაული რევოლვერი უიშვიათესია და კოლექციონერებიც მზად არიან სერიოზული თანხა გადაიხადონ მასში.

Charter Arms Explorer II

 Charter Arms Explorer II

1959 წელს კომპანია Armalitе-მა წარმოადგინა .22LR კალიბრის ვაზნაზე გათვლილი სპეციალურად პილოტებისთვის (სამხედრო ეკიპაჟისთვის) განკუთვნილი თვითგადარჩენის შაშხანა, რომელმაც ოფიციალურად მიიღო სახელწოდება „AR-7“. აღნიშნული შაშხანა განკუთვნილი იყო სამხედრო პილოტებისთვის და შედიოდა მათ აღჭურვილობაში. იმ შემთხვევაში, თუ თვითმფრინავი განახორციელებდა ავარიული დაშვების ან პილოტი კატაპულტირების შემდეგ დაეშვებოდა დაუსახლებელ ადგილას, მას ექნებოდა ცეცხლსასროლი იარაღი, რომლითაც შეძლებდა საკვების მოპოვების მიზნით მცირე ზომის ცხოველების ან ფრინველების მონადირებას. ამას გარდა გარკვეულ სიტუაციაში შეძლებდა იარაღის გამოყენებას თავდაცვის მიზნითაც. სტატია ამ და სხვა მსგავს იარაღებზე შეგიძლიათ იხილოთ მოცემულ ბმულზე > სპეციალურად ეკიპაჟის „გადარჩენისათვის“ 

ზემოთ შაშხანა AR-7, ხოლო ქვემოთ მის ბაზაზე აგებული Charter Arms Explorer II

შაშხანა AR-7 გამოვიდა საკმაოდ პრაქტიკული იარაღი, თუმცა მისი სამხედრო კარიერა ვერ შედგა. მიუხედავად ამისა იგი ჯეროვნად დააფასეს სამოქალაქო ბაზარზე, როგორც კომპანიონი-იარაღი ტურისტებისთვის, მოგზაურებისთვის, კემპინგისთვის, პლინკინგისთვის და გასართობი სროლისთვის.

1970-ანი წლების პირველ ნახევარში კომპანია Armalite-მა AR-7-ის წარმოების უფლება მიყიდა ამერიკულ კომპანიას „Charter Arms Co“, რომელმაც 1973 წელს დაიწყო მისი წარმოება სამოქალაქო ბაზრისთვის და აწარმოებდა 1990 წლის ჩათვლით. ამას გარდა კომპანია „Charter Arms Co“-მ მოახდინა იარაღის გარკვეული მოდიფიცირებაც და  AR-7 Explorer შაშხანის ბაზაზე შექმნა პისტოლეტი სახელწოდებით „Explorer II“.

პისტოლეტი „Explorer II“ იყენებდა AR-7 Explorer-ის ანალოგიურ კონსტრუქციას, მაგრამ კონდახის მაგივრად დამაგრებული ჰქონდა სწორი მოყვანილობის პისტოლეტისებური სახელური. მასში სტანდარტული შესრულებით გამოიყენებოდა 8 ინჩის (203მმ) სიგრძის ლულა, თუმცა გაკეთდა ასევე დამატებითი ლულები 6 (152მმ) და 10 (254მმ) ინჩის სიგრძთ. მფლობელს შეეძლო კომპლექტაციაში ჰქონოდა სამივე სიგრძის ლულა და საჭიროებიდან გამომდინარე მოახდენდა  სასურველი სიგრძს ლულის დაყენებას. ლულის დამაგრება ლულის კოლოფზე, ხდებოდა ხრახნიანი ქანჩის მეშვებოთ.

იმ პერიოდში აშშ-ში არსებობდა და გარკვეულ წილად დღესაც არსებობს კანონი, რომელიც ზღუდავს სამოქალაქო იარაღის ბაზარზე ისეთი შაშხანების/კარაბინების ბრუნვას, რომელთაც აქვთ 16 ინჩზე (406მმ) მოკლე ლულა და ამავდროულად სრულფასოვანი კონდახი ან დუგლუგი. სწორედ ამ მიზნით კომპანია „Charter Arms“-მა იარაღში შეიტნა კონსტრუქციული ცვლილება, რაც გამორიცხავდა AR-7 Explorer ტიპის შაშხანისთვის განკუთვნილი კონდახის დაყენებას, პისტოლეტზე Explorer II და ასევე Explorer II-ისთვის განკუთვნილი 6, 8 და 10 ინჩიანი მოკლე ლულების დაყენებას AR-7 Explorer ტიპის შაშხანაზე.

ისევე როგორც შაშხანა АR-7-ის შემთხვევაში, პისტოლეტიც ანალოგიურად თავისუფალი საკეტის პრინციპით მუშაობს და სროლა ხდება დახურული საკეტიდან. კონსტრუქციაში გამოყენებული იყო 2 ცალი ცილინდრული ფორმის დამაბრუნებელი ზამბარა.

AR-7-ის იდენტურად არის შესრულებული გადასატენი სახელური, მართვის ორგანოები და დაშლა-აწყობის ალგორითმი. ლულის კოლოფის მარჯვენა მხარეს განთავსებულია მცველის ბერკეტი.

იარაღის ვაზნებით კვება ხდება მოხნსადი კოლოფისებური მჭდით, რომელიც სასხლეტი კავის წინ განთავსებულ მიმღებში ფიქსირდება. სტანდარტული მჭიდის ტევაოდბა შეადგენს 8 ცალ ვაზნას. ასევე შესაძლებელია გრძელი მჭიდების გამოყენება, რომელებიც გათვლილია 16 და 25 ცალ ვაზნაზე. 25 ცალ ვაზნაზე გათვლილი მჭიდი არის მორკალული მოყვანილობის, ხოლო 8 და 16 ცალ ვაზნაზე გათვლილი მჭიდები სწორი ფორმისაა. მჭიდის ფიქსატორი დამაგრებულია სასხლეტის დამცავი კავის შიგნით წინა ნაწიშლი.

პისტოლეტის სახელური შესრულებულია ლულის კოლოფთან ერთად და წარმოადგენს ლულის კოლოფის განუყოფელ ნაწილს. სახელურს შიგნით აქვს სათავსო, რომელშიც შესაძლებელია 8 ცალ ვაზნაზე გათვლილი დამატებითი (სათადარიგო) მჭიდის შენახვა. პისტოლეტისებური სახელურის ლოყები დამზადებულია დარტყმაგამძლე პლასტმასისგან და სახელურზე მაგრდება 2 ცალი ხრხანის მეშვეობით. აღნიშნულ დეტალს აქვს მოყავსიფრო ელფერი, რაც ერთგვარ კაკლის ხის იმიტაციას წარმოადგენს.

რაც შეეხება სამიზნე მოწყობილობას, იგი არის პრიმიტიული სახის. წინა სამიზნე არის უძრავი, ხოლო ლულის კოლოფის ბოლოში დამაგრებულ უკანა სამიზნეს გააჩნია მიკროხრახნი, რომლის მეშვეობითაც შესაძლებელია სამიზნის რეგულირება.

Explorer II-ის წარმოებას კომპანია Charter Arms ანხორციელებდა 1980 წლიდან 1986 წლის ჩათვლით. მისი ღირებულება 1980-ან წლებში შეადგენდა 90$-ს. მთლიანობაში Explorer II არის საიმედო და კონსტრუქციულად მარტივი იარაღი, რომელიც შესაძლებელია გამოყენებულ იქნას სავარჯიშოდ, გასართობად და გარკვეულწილად თავდაცვისთვის („გარკვეულწილად“ იმიტომ, რომ მასში გამოიყენებული მცირეკალიბრიანი წრიული აალების ვაზნა .22LR ნაკლებად შეიძლება ჩაითვალოს თავდაცვით კალიბრად). აქვე აღსანიშნავია, რომ Explorer II ყველაზე მოკლე ლულითაც კი არის საკმაოდ დიდი ზომის. მიუხედავად იმისა რომ Explorer II-ს ავტომატიკის მოქმედების პრინციპით არანაირი მსგავსება არ აქვს გერმანულ პისტოლეტთან Mauser C-96, ვიზუალურად სწორედ მას მოგვაგონებს.

კალიბრი / ვაზნა	5.6х16მმ (.22 LR)
სიგრძე:	343 მმ	394 მმ	445 მმ
სიმაღლე:	165 მმ	165 მმ	165 მმ
ლულის სიგრძე:	152 მმ	203 მმ	254 მმ
მჭიდის ტევადობა:	8, 16 და 25 ცალ ვაზნაზე
წონა (მასა):	794 გრამი